#gujarati #gujaratipoetry #gazals #gujaratisongs #gujarati stories #hindi poetry
કોઈ તો બતાવો..
કેવી રીતે ત્યજવી લાગણીઓ?
હું સતત પહેરો ભરતી રહું છું,
દિલને ઉંબરીયે..
હમણાં જ તો હું હતી મારામાં
ને અચાનક ગઈ છું ક્યાં?
રખડું છું શોધતી હું ખુદને,
લાગણીઓના તાણાવાણામાં..
કોઈ તો બતાવો..
-“શર્મિષ્ઠાશબ્દકલરવ”.
જાતમહોરા પહેરતા ના આવડ્યું.
ને રમત રમવા નીકળ્યા જગની.
ના ઉતારી શકાયો દાવ પૂર્વ નો
તો.. ‘શર્મિ’, જીતની તને ઝંખના શાને ? -“શર્મિષ્ઠાશબ્દકલરવ”.
મિત્રો આસ્વાદનો પ્રયત્ન કર્યો છે મારી રીતે:
આ જગતને સતરંજી રમતનુ મેદાન કહ્યું છે.
જ્યાં દરેક કિરદારના અલગ અલગ મહોરા હોય છો. એટલે કે મતલબ પ્રમાણે મહોરા પહેરી એના જેવી ચાલ ચાલતા આવડે તો કદાચ જીતી શકાય. જોકે એમાં પણ કઠપૂતળીની જેમ દોરી સંચાર તો શ્રી હરિના હાથમાં જ છે.
આપણને મહોરા પહેરતા ન આવડ્યું.. બસ સાલસતાથી જેવા છીએ એવા જ બનીને જીવવા ગયા, વળી હજી તો આગલા જન્મોના કર્મોનો હિસાબ પણ નથી ચૂકવી શક્યા.. હવે તમે જ કહો આપણે જે જીતવાની આશા રાખીએ છીએ એ વાજબી કહેવાય..
-શર્મિષ્ઠાશબ્દકલરવ
हमारा मिलना,
यूँ इत्तेफाक़ तो नहीं है।
कितने ही
जन्मों की तडप का
मुआवज़ा हो तुम।
-“शर्मिष्ठाशब्दकलरव”
પ્રિય પપ્પાને… આપ તો છો ગત જનમના પૂણ્યનું વરદાન પપ્પા.
દીકરીનાં હોંશલાનું ગૌરવી યશગાન પપ્પા.
લઇ ખુમારી જગમગું જે તેજથી એ શાન પપ્પા.
સ્નેહનું સન્માન છો, છો આપ જીગરીજાન પપ્પા.
-“શર્મિષ્ઠાશબ્દકલરવ”.
સ્પર્શ વિરમાય
પણ એથી શું?
અહેસાસ થોડો વિરમાશે.
એ તો, ફરી ફરી જેહનમાં
ઘુંટાતો જ રહેશે ને…!
લાગણીનું બીજ
અભિવ્યક્તિની ભૂમિ ને,
અનુભૂતિના મૌન વાતાવરણમાં
શબ્દાકાર પામતાં જ
કવિતાને છોડવે મ્હોરી ઊઠશે.
એનાં ફૂલ પાંદડે ચળાઈ આવતા
સ્નેહકિરણો ક્યારેક;
અકળાવે, પોરસાવે,
ઝાકળ સ્પર્શે ઝળકાવે
કે તિલમિલાવે પણ ખરા!
અનંત ભાવવિશ્વે
શબ્દે શબ્દે હિલ્લોળતો
સ્પર્શનો અહેસાસ;
કહોને..,
કઈ રીતે વિરમાશે?
-“શર્મિષ્ઠાશબ્દકલરવ”.
હે પરમેશ્વર!
આવી ચઢું છું
તારી ચોખટ પર.
ક્યારેક
સરાસરી કરવા
ફરિયાદો લઈને,
કે તારા હિસાબને
નતમસ્તક સ્વીકારવા !
કેમકે તું તો…
આપે છે કેવળ
જન્મો જુના કર્માધિન
એ પણ તારા જેવાં જ
અદ્રશ્ય.
છતાંયે શાંતિમય
એહસાસ માટે
આવી ચઢું છું
નતમસ્તક..!
-“શર્મિષ્ઠાશબ્દકલરવ”.
તું…
મહાસાગરની પેઠે
મારા અસ્તિત્વના
મોટામાં મોટા ખંડને રોકી
સતત ઘૂઘવાટ કરી
તારા અસ્તિત્વના
બણગાં ફૂકતો રહે છે.
અને હું..
અવની માફક
મારી પર પથરાવાનો,
મારી ભીતર ને ભીતર
ઊતરવાનો તને
અવકાશ આપતી રહું છું.
મારી ચાહતનો
એથી વધું તો
શું પૂરાવો આપું?
-“શર્મિષ્ઠાશબ્દકલરવ”.
તું…
તને મારા જીવનનું
વળગણ કહું ?
ગળપણ કહું ?
કે કહું
આતમનુ સાચું સગપણ!
તું જ સઘળે, આકાશે ને ધરા પર.
મારી આસપાસ ચોપાસ.
આ મનના અથાગ ઊંડાણમાં
જાણે હો સુરક્ષા કવચ,
વીંટળાયેલુ રોમ-રોમ.
હવે ના છુટે આ વળગણ,
કે ના તૂટે આ સગપણ.
જીવનપર્યંત ! -“શર્મિષ્ઠાશબ્દકલરવ”.
સ્નેહાળ મારાં સ્નેહને નાટક કહો નહીં.
આ લાગણીની વાત છે બકબક કહો નહીં.
આ દિલ, દિમાગે સર્વત્ર તારી જ છે છબી.
સાચું કહું દિલબર મને ભ્રામક કહો નહીં.
નિરખી રહું મુજ ચાંદને થઈ ને ચકોર હું,
મદમસ્ત છે નજરો પ્રિયે! ત્રાટક કહો નહીં.
મજનું કહો, પાગલ કહો, મરજી એ આપની.
ના હાર માનું જ્યાં લગી ચાહક કહો નહીં.
ભરતાં રહે છો મહેફિલો આત્મિય થઇ જગે.
સંબંધ તોયે ખોખલા! ભરચક કહો નહીં.
ભીતર છુપાવી દર્દ મુખે હાસ્ય ફરફરે.
જોકર સમું જીવન ગયું, નાયક કહો નહીં.
-“શર્મિષ્ઠાશબ્દકલરવ”.
sharmisthashabdkalrav 